اگه يك نفر مثل شريعتي تو  فرانسه يا آمريكا يا حتي آرژانتين به دنيا اومده بود و شريعتي شده بود الان صدتا فيلم مستند و داستاني در موردش ساخته بودن.اينقدر بزرگش ميكردن كه تو شهرهاي دورافتاده چين هم تصوير سيگار به دستش روي تيشرت جوونا بيافته.يه چيزي مثل چه گوارا.

اما شريعتي اينجا بدنيا اومده.تقريبا در تمام شهرهاي ايران خياباني مدسه اي بيمارستاني  بالاخره بنامش كردن.اونم البته صدقه سر فضاي اول انقلاب است و دانشجويان خط امام كه مخ شان را شريعتي جاانداخته بود.به گفته خودش تو بازجويي هاي ساواك بهش ميگفتن ما مطمئنيم كه تو مهره خميني توي دانشگاه ها هستي.

ما اما ملت شادي هستيم.دوست داريم به شكاف ديوار هم بخنديم.دوست داريم دور هم باشيم.مثلا ميريم در انتخابات راي ميدهيم به آقاي دكتر كه حاج آقا رئيس جمهور نشود.چرا ؟ چون ازش بدمون مياد .چرا ؟ چون ازش بدمون مياد ديگه.دليلش همينه ديگه.بدمون مياد.كاملا منطقي.

فلذا نمي شود همينطور شريعتي را ولش كرد به امون خدا.بايد به اين هم خنديد.هرچند من هيچ وقت فكر نميكردم از شريعتي بتوانند چيز خنده دار بيرون بياورند ولي خب ما ملت با استعدادي هم هستيم. پس دست به دست هم با اس ام اس هاي قشنگمان معدود باقيمانده هاي فكري شيعه را هم به مسخره ميگيريم.

ما ملت شادي هستيم.